Кои структури на организацијата ќе бидат земени предвид?

Кои локации, подружници и капацитети ќе бидат анализирани? Препорачливо е компаниите да ги усогласат организациските граници со оние кои се веќе дефинирани во нивното финансиско сметководство.

Во корпоративното известување, компаниите можат да користат еден од двата методи за консолидација на GHG емисиите: методот на сопственички удел (equity share) или методот на контрола (control). Компаниите се должни да ги пресметаат и известуваат GHG емисиите согласно избраниот метод.

Ако компанијата е целосен сопственик на сите свои операции, организациските граници остануваат конзистентни без оглед на избраниот метод. Меѓутоа, за компании со заеднички операции, организациските граници и соодветните емисии можат да варираат во зависност од методот што е применет. Овој избор има влијание врз категоризацијата на емисиите при дефинирањето на оперативните граници.

Стандардот  ISO 14064-1 ги опишува два пристапа за дефинирање на организациските граници:

Пристап на сопственички удел ("Equity share" approach)

Според овој пристап, компанијата ги пресметува GHG емисиите од операциите врз основа на својот удел (процентуално) во тие операции. Овој удел го рефлектира економскиот интерес на компанијата, односно нејзините права на ризици и придобивки што произлегуваат од една операција.

Најчесто, овој удел соодветствува со процентот на сопственост. Сепак, во случаи кога не постои целосно усогласување, економската суштина на односот меѓу компанијата и операцијата има приоритет пред правната сопственост. Овој пристап е усогласен со меѓународните финансиски стандарди за известување.

Затоа, персоналот што подготвува еколошки инвентари може да треба да се консултира со сметководствени или правни оддели за да осигура дека е користен точниот процент на сопственички удел за секоја заедничка операција.

Пристап на контрола ("Control" approach)

Според овој пристап, компанијата ги пресметува 100% од GHG емисиите за операциите што ги контролира, без разлика на тоа дали има сопственички интерес во нив. Контролата може да биде определена според финансиски или оперативни критериуми.

Во повеќето случаи, изборот на контролен критериум не ја менува дефиницијата за контрола. Сепак, во индустрии со сложени структури, како што е нафтената и гасната индустрија, изборот на критериум може значително да влијае врз инвентарот на GHG емисии.

При изборот на соодветен критериум, компаниите треба да земат предвид како најдобро да ги прилагодат пресметките и известувањето за GHG емисии во согласност со регулаторните барања, шемите за трговија со емисии, како и со финансиските и еколошките извештаи.

Финансиска контрола: Компанијата има финансиска контрола врз една операција ако може да ги диктира финансиските и оперативните политики за да извлече економски придобивки од активностите. Финансиската контрола најчесто постои кога компанијата има право на мнозинството од придобивките, независно од правните аранжмани. Слично, компанијата се смета дека има финансиска контрола доколку ги презема поголемиот дел од ризиците и придобивките поврзани со сопственоста на средствата на операцијата.

Оперативна контрола: Компанијата има оперативна контрола врз една операција ако таа, или нејзина подружница, има целосна власт да ги постави и спроведува оперативните политики на локацијата. Овој критериум е усогласен со вообичаените сметководствени и извештајни практики на компаниите кои ги пријавуваат емисиите од објектите што ги оперираат (односно за кои имаат оперативна лиценца).

Се очекува дека, освен во исклучителни случаи, ако компанијата или нејзината подружница раководи со објектот, таа ќе има целосна контрола врз оперативните политики, со што се утврдува оперативната контрола.